Zakres przedmiotowy mianowania ogranicza się do szeroko rozumianej służby publicznej. Mianowanie jako podstawa stosunku pracy występuje w najszerszym zakresie w administracji państwowej i samorządowej w sądach, prokuraturze, w szkolnictwie wyższym, w służbie celnej, Najwyższej Izby Kontroli. Z mianowaniem wiąże się daleko idąca dyspozycyjność pracownika, objęcie go systemem odpowiedzialności służbowej i dyscyplinarnej oraz wzmożone gwarancje trwałości zatrudnienia. Stosunek pracy na podstawie mianowania w znaczny sposób odbiega od umownych stosunków pracy, jest on szczególnym stosunkiem pracy, do którego odnoszą się przepisy specjalne zawarte w pragmatykach. Przy mianowaniu odmienny jest sposób nawiązania stosunku pracy (akt mianowania, ślubowanie).Większa jest stabilizacja zatrudnienia pracownika, bowiem dopuszczalność rozwiązania lub zmiany stosunku pracy może nastąpić tylko określonych przepisem, na przykład w razie „osiągnięcia przez pracownika określonego wieku, likwidacji lub reorganizacji zakładu pracy. Cechą charakterystyczną aktu mianowania jest możliwość prowadzenia wobec pracownika postępowania dyscyplinarnego za naruszenie wykonywanych przez niego obowiązków. Sankcje z tego tytułu nakładane są przez komisje dyscyplinarne, powoływane w poszczególnych instytucjach służby publicznej. Charakter aktu mianowania jest sporny, wśród poglądów są te które niesłusznie identyfikują mianowanie z umową o pracę, jak i te w których akt mianowania traktuje się jako decyzję administracyjną. Zasadniczo jednak poczytuje się akt mianowania za instytucję prawa pracy. Wywołuje on materialne skutki w sferze nawiązania stosunku pracy z chwilą jego dopełnienia aktem woli pracownika ( zgoda na mianowanie art. 11 KP)
