Podstawę obliczania emerytury dla osób urodzonych po 31 grudnia 1948r. stanowi równowartość kwoty otrzymanej w wyniku podzielenia podstawy jej podzielenia przez średnie dalsze trwania życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego.[1] Tablice trwania życia ogłasza Prezes GUS do 31 marca każdego roku.
Oznacza to, że na wysokość świadczenia wpływają takie czynniki tak: kwota należnych składek z całego okresu ubezpieczenia, która zależny od wysokości osiąganych zarobków z czasu aktywności zawodowej, długość tego okresu i przerwy w ubezpieczeniu. Składki na koncie podlegają waloryzacji, która jest przeprowadzana corocznie od dnia 1 czerwca każdego roku. Składka ulega powiększeniu, co następuje w rezultacie ich pomnożenia przez wskaźnik waloryzacji, tj. wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem powiększony o wzrost realny sumy przypisu składek na ubezpieczenie emerytalne w roku kalendarzowym poprzedzającym termin waloryzacji w stosunku do roku poprzedniego.
Zgodnie z powyższym emeryturę z I filaru ustala się według wzoru matematycznego:
E=(ΣS+Kp)/n
gdzie:
E1=
oznacza emeryturę z I filaru,
∑S=
oznacza sumę zaewidencjonowanych składek na indywidualnym koncie ubezpieczonego
do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata
emerytury,
Kp=
kapitał początkowy(dla ubezpieczonych, którzy pracowali przed dniem 1 stycznia
1999 r.),
n= oznacza
średnie dalsze trwania życia w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę
ubezpieczonego ( wyrażone w miesiącach).[2]
[1] Ustawa o e.r. z FUS, art. 26 ust .1
[2] I.
Jędrasik-Jankowska, Ubezpieczenia społeczne. Ubezpieczenie rentowe.
Ubezpieczenie emerytalne, t. 2, Warszawa 2003, str. 147
