Tymczasowe aresztowanie, stosownie do treści art. 258 § 1-3 kodeksu postępowania karnego, może nastąpić, jeżeli:
- zachodzi uzasadniona obawa ucieczki lub ukrywania się podejrzanego (oskarżonego), zwłaszcza wtedy, gdy nie można ustalić jego tożsamości albo nie ma on w kraju stałego miejsca pobytu,
- zachodzi uzasadniona obawa, że podejrzany (oskarżony) będzie nakłaniał do składania fałszywych zeznań lub wyjaśnień albo w inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie karne,
- podejrzanemu (oskarżonemu) grozi surowa kara za zarzucone mu przestępstwo (zbrodnię lub występek) zagrożone karą, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat pozbawienia wolności albo gdy sąd pierwszej instancji skazał go na karę pozbawienia wolności nie niższą niż 3 lata,
- wyjątkowo może nastąpić także wtedy, gdy zachodzi uzasadniona obawa, że podejrzany (oskarżony) o popełnienie zbrodni lub umyślnego występku, popełni przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu powszechnemu, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa groził.
W postępowaniu przygotowawczym tymczasowe aresztowanie stosuje sąd na wniosek prokuratora. Łączny czas stosowania tymczasowego aresztowania do chwili wydania pierwszego wyroku przez sąd pierwszej instancji nie może przekroczyć 2 lat, przy czym do okresu tymczasowego aresztowania zalicza się okres zatrzymania.
Sprawdź również:
- Środki zapobiegawcze - definicja
- Rozdział XV Tymczasowe aresztowanie (Kodeks karny wykonawczy)
- Rozdział XX Tymczasowe aresztowanie (Kodeks karny wykonawczy, Część wojskowa)
