Zobaczmy przepisy
Dłużnik może złożyć przedmiot świadczenia do depozytu sądowego, wtedy gdy :
a) wierzyciel odmawia pokwitowania otrzymanej należności np. w obecności dłużnika ( art. 463 K.c.),
b) istnieje dokument stwierdzający zobowiązanie, a wierzyciel odmawia zwrotu dokumentu lub naniesienia na nim adnotacji o przyjęciu świadczenia albo pisemnego oświadczenia o utracie dokumentu, jeżeli został on utracony ( art. 465 par. 3 K.c.),
c) na wskutek pewnych okoliczności dłużnik nie wie, kto jest wierzycielem, nie zna miejsca jego zamieszkania albo jego siedziby (art. 467 pkt 1 K.c.),
d) wierzyciel nie ma pełnej zdolności do czynności prawnych, oraz nie ma przedstawiciela uprawnionego do przyjęcia świadczenia ( art. 467 pkt 2 K.c.),
e) istnieją inne okoliczności dotyczące wierzyciela, w których świadczenie nie może być spełnione n.p. wierzyciel wyjechał za granicę na pewien okres czasu (art. 467pkt 4 K.c.),
f) wierzyciel uchyla się od przyjęcia należnego mu świadczenia np. odmawia przyjęcia kwoty przesłanej mu za pośrednictwem poczty ( art. 486 K.c.).
Wniosek dłużnika
Wniosek dłużnika o zezwolenie na złożenie świadczenia (np. pieniędzy) do depozytu sądowego powinien zawierać:
1) miejscowość i datę,
2) nazwę i adres sądu rejonowego,
3) oznaczenie wnioskodawcy (dłużnik),
4) oznaczenie uczestnika postępowania (wierzyciel)
5) wartość przedmiotu świadczenia,
6) tytuł wniosku: Wniosek o zezwolenie na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego,
7) określenie zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela,
8) przedstawienie stanu faktycznego zgodnie z którym istnieje konieczność złożenia przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego,
9) wskazanie osoby, której na jej pisemny wniosek sąd wyda złożony depozyt ,
10) podpis wnioskodawcy.
Zezwolenie sądu
W świetle art. 693[2] par. 1 Kodeksu postępowania cywilnego złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego może być dokonane dopiero po uzyskaniu zezwolenia sądu. Jeżeli jednak przedmiotem świadczenia są pieniądze polskie, złożenie do depozytu może być dokonane również przed uzyskaniem zezwolenia sądu. W takim wypadku dłużnik powinien równocześnie ze złożeniem pieniędzy zgłosić wniosek o zezwolenie na złożenie do depozytu. W razie uwzględnienia tego wniosku złożenie do depozytu uważa się za dokonane w chwili, w której rzeczywiście nastąpiło (art. 693 [2] par. 2 K.p.c).
Zawiadomienie wierzyciela
O złożeniu przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego dłużnik powinien niezwłocznie zawiadomić na piśmie wierzyciela, chyba że zawiadomienie napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody. Niniejszą kwestię reguluje art. 468 par. 1 K.c. Co istotne, jeżeli dłużnik nie dopełni swojego obowiązku, wtedy jest odpowiedzialny wobec wierzyciela za powstałą szkodę.
Opłata od wniosku
Na podstawie art. 67 pkt 1 Ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( tekst jedn.: Dz.U. z 2010 r., nr 90, poz. 594) od wniosku sąd pobiera opłatę stałą w kwocie 100 zł.
Ważne!
W świetle art. 470 K.c. złożenie do depozytu sądowego ma takie same skutki jak spełnienie świadczenia i zobowiązuje wierzyciela do zwrotu dłużnikowi kosztów złożenia.
Podstawa prawna:
- art. 463, art. 467, art. 486 Kodeksu cywilnego
- art. 507, art. 511 part. 1, art. 692 - 693 Kodeksu postepowania cywilnego
Stan prawny na 25 lutego 2014 roku
