Dwie definicje
Definicję trwałego nośnika zawiera art. 2 pkt 4 Ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz.U.2014.827). Ustawodawca podaje, że jest nim materiał lub narzędzie umożliwiające konsumentowi lub przedsiębiorcy przechowywanie informacji kierowanych osobiście do niego, w sposób umożliwiający dostęp do informacji w przyszłości przez czas odpowiedni do celów, jakim te informacje służą, i które pozwalają na odtworzenie przechowywanych informacji w niezmienionej postaci.
Z definicji tej nie wynika co możemy uznać za taki nośnik. Z pomocą przychodzi ustawodawca unijny. W motywie 23 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 pażdziernika 2011 roku w sprawie konsumentów .... (Dz.U. UE, L 304/64 z dnia 22. 11. 2011 r.) rozszerza ten przepis : „Trwałe nośniki umożliwiają konsumentowi przechowywanie informacji tak długo, jak jest to dla niego konieczne w celu ochrony swoich interesów wynikających ze stosunków łączących go z przedsiębiorcą. Takie nośniki powinny obejmować w szczególności papier, pamięć USB, płyty CD-ROM, DVD, karty pamięci lub dyski twarde komputerów, a także pocztę elektroniczną.
Przekazanie przez przedsiębiorcę konsumentowi informacji zwrotnej o zawarciu umowy drogą elektoniczną (e - mail ) stanowi spełnienie obowiązku, który wynika z art. 21 ust. 1 nowej ustawy konsumenckiej. Informacja utrwalona zostaje wtedy na serwerze odbiorcy.
Podstawa prawna:
- art. 2 pkt 4 Ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz.U. z 2014 r., poz. 827)
