Warunkiem koniecznym przywrócenia do pracy jest określone zachowanie pracownika, polegające na zgłoszeniu pracodawcy gotowości niezwłocznego podjęcia pracy (najlepiej w formie pisemnej), w terminie siedmiu dni od uprawomocnienia się orzeczenia o przywróceniu do pracy (art. 48 § 1 k.p.). Orzeczenie sądu staje się prawomocne, jeżeli nie przysługuje co do niego środek odwoławczy lub inny środek zaskarżenia (art. 363 § 1 k.p.c.). Orzeczenie sądu pierwszej instancji staje się prawomocne z chwilą upływu terminu do wniesienia apelacji. Apelację zaś wnosi się w terminie dwutygodniowym od doręczenia stronie skarżącej wyroku z uzasadnieniem. Jeśli jednak strona nie żądała uzasadnienia w terminie tygodniowym od ogłoszenia sentencji wyroku, to termin do wniesienia apelacji biegnie od dnia, w którym upłynął termin do żądania uzasadnienia (art. 369 § 1 i 2 k.p.c.). Wyrok sądu drugiej instancji jest natychmiast wykonalny ( art. 388 k.p.c.).Zgodnie z art. 47 k.p., pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące - nie więcej niż za 1 miesiąc. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem-ojcem wychowującym dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego.
Źródło : http://www.warszawa.oip.pl/?q=node/301
