Po drugie ograniczenie wolności może nastąpić tylko wówczas, gdy dopuszczalne jest przez wiążące Polskę umowy międzynarodowe, bądź konieczne jest zharmonizowanie tej wolności z innymi normami, zasadami lub wartościami konstytucyjnymi. Po trzecie, ustawowe ograniczenia wolności wprowadzane mogą być tylko w niezbędnym zakresie. Ustawodawca może ingerować w sferę wolności obywatela tylko w razie konieczności i tylko w koniecznym wymiarze. Innymi słowy, konieczne jest zachowanie proporcji między stopniem ograniczenia wolności jednostki a rangą chronionego interesu publicznego. Zakazana jest nadmierna ingerencja państwa w swobodę działania jednostki, gdyż następstwem ograniczenia prawa koalicji jest ograniczenie możliwości reprezentacji zbiorowych interesów przez związki zawodowe tak jak ma to miejsce w odniesieniu do pracowników wymienionych w art. 239 § 3 KP oraz art. 19 ust. 3 ustawy o rozwiązywaniu sporów zbiorowych.
Polskie ustawodawstwo pomimo poczynienia widocznych postępów w zakresie urzeczywistnienia zasady wolności zrzeszania wymaga dalszych zmian. Najpilniejszą zmianą wydaje się być potrzeba przyznania prawa koalicji osobom wykonującym pracę na podstawie umów cywilnoprawnych oraz osobom wykonującym pracę na własny rachunek.
