Nowa regulacja prawna wychodzi naprzeciw szerokiej migracji ludności na terenie Unii, zapewniając przy tym pewność co do stosowanego prawa poprzez wprowadzenie jednolitych reguł przez wszystkie państwa członkowskie. Najistotniejszym dla całego postępowania spadkowego jest kryterium miejsca ostatniego pobytu osoby zmarłej, które pozwoli określić zarówno właściwość organów jak i prawo mające zastosowanie w danym wypadku.
Sądy państwa członkowskiego, w którym zmarły miał miejsce zwykłego pobytu w chwili śmierci, będą miały jurysdykcję co do orzekania o ogóle spraw dotyczących spadku. Jednakże spadkobierca będzie mógł zrezygnować z tego przywileju, na rzecz wyboru prawa państwa, którego obywatelstwo posiada. Wybór taki powinien być wyraźnie dokonany w oświadczeniu w formie rozporządzenia na wypadek śmierci lub winien wynikać z jego postanowień.
W przypadku gdy ostatnim miejscem pobytu zmarłego będzie kraj nienależący do Unii Europejskiej, sądy państwa członkowskiego, w którym znajdą się składniki majątku spadkowego, będą miały jurysdykcję co do spraw spadkowych, jeżeli zmarły w chwili śmierci miał obywatelstwo tego państwa członkowskiego bądź miał wcześniej w tym państwie miejsce zwykłego pobytu, pod warunkiem, że do chwili wniesienia sprawy do sądu upłynęło nie więcej niż 5 lat od chwili zmiany miejsca tego pobytu.
Jeśli okazałoby się, że żaden sąd w państwie członkowskim nie miałby w takim wypadku jurysdykcji, sądy państwa członkowskiego, w którym znajdują się składniki majątku spadkowego, miałyby przywilej orzekania w sprawach dotyczących tych składników majątku.
Kolejnym novum wprowadzonym przez rozporządzenie jest europejskie poświadczenie spadkowe, które ułatwi wykazanie nabytych praw, uprawnień lub obowiązków w innym państwie członkowskim. Spadkobierca, zapisobiorca, wykonawca testamentu bądź zarządca spadku lub inna osoba wykazująca uzasadniony interes prawny w sprawach związanych z dziedziczeniem, będzie mogła złożyć wniosek o jego wydanie w państwie Unii, które będzie miało jurysdykcję w danym przypadku. Poświadczenie to będzie miało jednakową moc dowodową na terenie każdego państwa członkowskiego, bez wymogu stosowania jakiejkolwiek dodatkowej procedury.
Na dostosowanie prawa wewnętrznego do regulacji unijnych państwa mają trzy lata, jako że rozporządzenie będzie miało zastosowane do dziedziczenia po osobach zmarłych w dniu lub po dniu 17 sierpnia 2015r. W sytuacji zaś, gdy zmarły przed dniem 17 sierpnia 2015r. dokona wyboru prawa właściwego dla dziedziczenia – wybór ten będzie ważny jeśli spełni wymagania określone w rozdziale III omawianego rozporządzenia.
